Ciemna materia? Supermasywne czarne dziury? Mond? a krzywe rotacji galaktyk
P. GóralskiW
książce swej, autor przedstawił inne, nowatorskie spojrzenie na problem ciemnej
materii, supermasywnych czarnych dziur i hipotez MOND.
Autor zadał sobie pytania:
CZYM MOŻE BYĆ CIEMNA MATERIA?
1. Słabo Oddziałujące Masywne Cząstki), Czy pod pojęciem ciemna 2. Czy 3. 4. 5. 6. „Czym więc jest ta podstawowa rzecz? Czy mamy Odpowiedź Żeby odpowiedzieć na te pytania, konieczne Głównym celem autora było rozwiązanie Książka jest napisana językiem zrozumiałym Nauczyciele w szkołach ponadpodstawowych, a Na dzień dzisiejszy jest to jedyna publikacja
jakąś nieznaną formą materii – WIMP-y?
(ang. Weakly Interacting Massive Particles,
materia może kryje się:
fikcyjna materia, wybieg matematyczny, coś w rodzaju epicykli, ekwantów i
deferentów w teorii geocentrycznej Ptolemeusza,
żeby wyjaśnić wsteczny ruch Marsa i innych planet zewnętrznych Układu Słonecznego?,
może problem ciemnej materii wynika z:
błędnego założenia typu krzywych rotacji galaktyk (keplerowskich)?
błędnej metody obliczania masy galaktyk?=
(czy masa grawitacyjna powinna być równa masie świecącej?)
błędnego prawa powszechnego ciążenia Isaaca Newtona ˗ teorieMOND?
(Modified Newtonian Dynamics, Modyfikacja Dynamiki
Newtona)
A może ciemna materia i ciemna energia nie istnieją?, jak
sugeruje Adam Riees,
jakieś wskazówki? Zależy, kogo o to spytamy. Adam Riees, człowiek, którego
radykalna, pełna patosu retoryka zapoczątkowała erę ciemnej energii, sugeruje
coś dającego do myślenia. Co, jeśli nie wiemy jeszcze wszystkiego o działaniu grawitacji?
Może ciemna materia i ciemna energia nie istnieją? Może przez ostatnie cztery
stulecia byliśmy ślepi na drobne nieścisłości Newtonowskiego prawa
przyciągania, które są być może kluczem do odzyskania zaginionego Wszechświata.”
[2, s. 54]
na te wszystkie pytania znajdzie Czytelnik w tej książce.
było wprowadzenie podziału układów ciał niebieskich związanych grawitacyjnie, zwanych
w dalszej części krótko układami, w zależności od ilości źródeł grawitacji, na
trzy główne typy: D – układ dwóch ciał, J– układ z jednopunktowym dominującym źródłem
grawitacji (keplerowski), W– układ z
wielopunktowymi, rozproszonymi źródłami grawitacji (galaktyki). Układy te znacznie
różnią się dynamiką i należało opracować numeryczne metody obliczania parametrów
dynamicznych tych układów, liczących do kilku miliardów ciał niebieskich, takich
jak: natężenia pola grawitacyjnego, liniowej prędkości orbitalnej i prędkości
kątowej. Autor opisał trzy metody obliczania dynamiki tych układów: metoda
keplerowska – do obliczania dynamiki niewielkich układów typu J,
metoda punktu materialnego – do obliczania dynamiki dużych układów typu W
(galaktyk) stosowana powszechnie przez astrofizyków i metoda każde z każdym –
do obliczania dynamiki układów typu J i W,
stosowana przez autora, dająca rzeczywiste wartości obliczanych parametrów oraz
przedstawił, dla porównania, wyniki obliczeń dynamiki niewielkich układów
obliczonych każdą z tych metod w tabelkach i graficznie na wykresach. Autor
wprowadził dodatkowo kilka nowych parametrów
charakteryzujących te układy, szczególnie niesferyczne: grawitacyjny
równoważnik jednorodnej kuli, grawitacyjną masę pozorną i urojoną.
problemu ciemnej materii, dlatego też autor ograniczył się do pokazania
różnic, w wynikach obliczeń układów, w zależności od zastosowania metody
obliczania dynamiki układów tylko do podstawowych kształtów układów tj.
sferycznych, płaskich i liniowych oraz podać wartości parametrów tych układów
tylko w płaszczyźnie rotacji układu. Dynamikę układów mieszanych postanowił
opisać w oddzielnej, znacznie obszerniejszej publikacji, poświęconej tylko
układom ciał niebieskich związanych grawitacyjnie i podać wartości natężenia
pola grawitacyjnego układu w różnych kierunkach, a nie tylko w płaszczyźnie
rotacji układu.
nie tylko dla specjalistów, ale także dla laików i przeznaczona dla szerokiego
grona Czytelników.
także wykładowcy wyższych uczelni mogą traktować tą książkę jako skrócony podręcznik
do nauki dynamiki układów różnych typów.
opisująca dynamikę układów różnych typów z podkreśleniem różnicy pomiędzy
typami układów i metod stosowanych do obliczania parametrów dynamicznych tych
struktur.